Tímamót!

Það er trú mín að í dag marki upphafið að nýjum kafla í íslenskri stjórnmálasögu.  Ómar Ragnarsson og Margrét Sverrisdóttir ásamt fleirum munu kynna stjórnmálahreyfingu sem mikil þörf er á fyrir velferð og hamingju fólksins í landinu.   Til hamingju, allir íbúar Íslands!

Kynna framboð Íslandshreyfingarinnar

Ábyrgðin er okkar, ekki vætta

Í gegnum aldirnar hefur þorra fólks, almúganum verið stýrt af valdi og hugmyndum sem setja því skorður og stað fyrir neðan þá sem fara með völdin.   Bestu stjórnendunum varð ljóst að ekki dugði að hóta valdi einu sér heldur varð að fanga hugann líka.   Þannig náði Hitler til dæmis tvöföldu valdi yfir þorra Þýsku þjóðarinnar.  Þessar hugmyndir hafa jafnan krafist algerrar hlýðni og aðdáunar á foryngjanum.  Ekkert svigrúm var leyft fyrir efasemdir eða mótbárur.  Fylgja eða falla, voru kostirnir.  Á miðöldum var tvennt sem hafði slíkt ægivald yfir fólki, kirkja og konungsríki.  Kirkjan var meistari í að hlekkja hugarfarið.  Engar aðrar trúarhugmyndir voru leyfðar og trúin var alger.   Konungar urðu að leika með og vald þeirra var talið koma beint frá guði.  Þetta hentaði þeim vel því engar aðrar ástæður eða réttlætingar þurfti. 

Þessar forsendur tóku að bresta eftir því sem frjálsum hugum fjölgaði í Evrópu og uppgötvanir á sviði eðlisfræði, efnafræði, stjörnufræði, líffræði og verkfræði tóku að gjörbreyta heimsmyndinni og færa fólki verkfæri og nýjar aðferðir til að komast betur af.  Aldrei hafði kirkjan stuðlað að slíku þó svo einstaka munkar eins og Mendel hafi iðkað vísindi í einangrun sinni.  Þá urðu lýðræðishugmyndir til í Frakklandi sem byggðu á hugmyndum heimsspekinga um náttúrulega skipan í þjóðfélaginu og draumurinn um jöfnuð stétta og kynja tók sín fyrstu spor í raunveruleikanum.  Þetta var húmanismi.  Kirkjan barðist á móti en fræði vísindamannanna voru of nákomin afkomu og líðan fólksins þannig að bylgja þessarar endurreistu rökhugsunar og veraldlegs lífsviðhorfs varð ekki stöðvuð.   Kirkjan og kreddur kristinnar trúar urðu fyrir hverju áfallinu og ósigrinum á fætur öðrum.  Jörðin var ekki lengur 6000 ára, maðurinn var skyldur apanum en ekki guði, sólin var í miðju heimsins og jörðin ekki flöt, ungt fólk fór að velja sér maka sjálft, kynlíf var ekki lengur skítugt og sjálfsfróun blindaði engan, skírlífi úreltist, konur máttu kjósa og vera prestar, hjón máttu skilja, konur fengu yfirráð yfir líkama sínum, siðfræðin þroskaðist í takt við rökfræðina og mannréttindasáttmálar óháðir trú og menningu litu dagsins ljós.  Þetta gerðist þrátt fyrir trúarbrögðin og á meðan tregu hopi þeirra stóð en ekki vegna þeirra eins og margir trúarleiðtogar vilja telja okkur trú um í dag. 

Eftir seinni heimsstyrjöldina og sérstaklega uppúr hippatímabilinu og byltingu í kynlífsviðhorfum urðu kirkjudeildir hins vestræna heims einungis máttlausir skuggar af því sem þær voru áður.   Eftir stóð að kirkjan hélt velli vegna trúarlegra athafna sem höfðu heilmikið félagslegt gildi.  Þetta voru skírnir (nafngiftir), fermingar (viðurkenning unglinga, manndómsvígsla), giftingar (staðfesting sambands og fjölskyldugleði) og jarðarfarir (huggun og kveðja).  Söfnuðir svartra í USA tóku þetta skrefi lengra og með söng og baráttumessum voru kirkjur þeirra bæði skemmtun og pólitískt hæli.   Almennar guðsþjónustur hinna hvítu voru hrikalega leiðinlegar og eru víða enn.  Aðeins örfáir fóru í messur. 

Í dag notar kirkjan tölur úr alls kyns samkomum sem hýstar eru í kirkjunum til að bæta hina tölfræðilegu ásýnd.   Kirkjan lifði af sinn versta tíma og hefur nú potað sér inn í líf fólks á öðrum forsendum.   Eftir að prestar uppgötvuðu að þeir höfðu ekki föðurlegt vald yfir fólkinu þurfti að endurskipuleggja krossförina.  Guð er nú einungis með í aftursætinu (eða falinn í skottinu).  Nú hefur kirkjunnar fólki tekist að skapa þá ímynd að þjónusta þeirra og nærvera sé til mikilla bóta fyrir "andlegt ástand" alls fólks í neyð og hvarvetna geti prestar þjónað hlutverki sem að öllu jöfnu hefur talist atvinna sálfræðinga og geðlækna.  Tólf spora meðferð AA-samtakana hefur átt drjúgan þátt í þessari endurreisn trúarinnar.   Trúarleiðtogar víða um heim hafa uppgötvað að með því að blanda saman vísindum og trú eða hreinlega sannfæra fólk um að trú sé vísindi, er hægt að fá drjúgan fjölda fólks til liðs við sig.  Þetta hefur gerst hér heima í auknu mæli.  Hver man ekki eftir rannsókn Gunnjónu á bæninni.  Hún taldi sig hafa sýnt fram á vísindalega að bænin virkaði.  Ég las rannsóknina og sá fljótt að á henni voru stórir gallar og niðurstaðan markleysa.  Morgunblaðið hampaði samt þessum "vísindum" í hástert með áberandi greinum og sterkum fyrirsögnum. 

Niðurstaða könnunar sem Þjóðkirkjan fékk gerða hjá Capacent Gallup árið 2004, kom í ljós að um 75% þjóðarinnar sögðust trúa á einhvern æðri mátt.  Um 49% sögðust vera kristnir.  Um 19% sögðust vera trúlausir.  Aðeins 8% sögðust trúa því að himnaríki tæki við eftir dauða sinn.    Um 84% voru þá í Þjóðkirkjunni en það hlutfall hefur lækkað í um 82% á síðasta ári.  Það er því ljóst að það eru ekki nærri allir kristnir sem eru í Þjóðkirkjunni og ég veit um fullt af fólki sem heldur sig þar eingöngu vegna hins félagslega þáttar.

Þurfum við trúna?  Þurfum við kirkjubyggingar og kirkjuleg félagsheimili sem kosta okkur hundruðir milljóna?  Þurfum við kirkjudeild sem kostar 3.5 milljarð á ári í rekstri og fær að auki fé til að reka sinn prestaskóla, þ.e. Guðfræðideild innan Háskóla Íslands?  Til samanburðar má nefna að rekstur HÍ kostar um 4 milljarða á ári.  Mánaðarlaun sóknarpresta eru á milli 400-500 þúsund plús tekjur af vissum athöfnum og grunnlaun biskups eru um 880 þúsund.   Kirkjan fær ríflega 800 krónur á hvert "sóknarbarn" mánaðarlega og að auki tekjur úr "jöfnunarsjóði" sem er ætlaður uppbyggingu á húsnæði hennar.  Eru greiðslur þegnanna til þjóðkirkjunnar í samræmi við það mikilvægi sem hún er talinn hafa af þorra fólks?  Viljum við þetta?  Viljum við borga fyrir rekstur kirkna sem standa oftast tómar?    Hversu mikið vill kristið fólk greiða fyrir hina "guðdómlegu blessun"?  Hefur það rétt til að nota svo mikið af almannafé í þessa starfsemi? 

Þið vitið hverju ég svara.  Hér liggja mikil tækifæri til að spara og beina fé okkar til uppbyggingu hugvísinda og þeirra sífjölgandi meðferðarúrræða sem heilbrigðisvísindin færa okkur með hverju árinu sem líður.   Samfélög trúaðra eða ótrúaðra, t.d. húmanista eiga að vera einkarekin og njóta sömu meðferðar af hálfu ríkisvaldsins.   Það er tímaskekkja að halda sérstakri vernd yfir einu trúfélagi og leyfa því að hafa forgang eða sérstakan aðgang að stofnunum og nefndum á vegum ríkisvaldsins.  Mannréttindi snúast ekki um það hver sé í meirihluta, heldur að tryggja að allir hafi jafna aðstöðu.  Á Íslandi skortir þessi mannréttindi og það er brotið á minnihlutanum.  Trúlausir fá ekki að skrá félag sitt og njóta "sóknargjalda"  og ásatrúarmenn fá ekki úthlutað úr jöfnunarsjóði.  Stjórnvöld hlýða biskupi líkt og hann sé "fjórða valdið" og þingmenn láta leiða sig undir flaggi kreddufestu eins og félaga í trúarkölti inní kirkju til blessunar frá þjóni guðs fyrir setningu þings sem er algerlega veraldlegt (secular) í eðli sínu.  Frakkar afnámu þetta fyrir 100 árum og því var fagnað innilega árið 2005.  Hvar erum við stödd?

Ég virði skoðanafrelsi og trúfrelsi og mun því aldrei meina fólki um að trúa hverju því sem það vill.  Hins vegar tel ég ekki allar skoðanir jafn góðar og mun berjast fyrir þeim skoðunum sem ég tel bestar fyrir mína nánustu og þjóðina.  Sú barátta hlýtur einnig ákveðnum skoðunum (reglum) og ég samþykki ekki baráttu hroka, yfirgangs, valdnýðslu eða ofbeldis.  Ég aðhyllist samtalið frekar en þögnina.  Ég sætti mig ekki við stöðnun og rökleysur.  Að heiminum steðjar ein sú hræðilegasta rökleysa sem maðurinn hefur nokkru sinni fundið upp, en það er trú.  Trú á hið yfirnáttúrlega, hið almáttuga og hið óvéfengjanlega.   Í innsta hring er öfgatrúarfólkið en utan um, í æ minna trúarlega sterkum lögum eru hinir óviljandi hlífðarskildir, hóftrúarfólkið og fólkið með "barnatrúnna".   Í stað þess að öfgatrúarmenn standi naktir og einir uppúr sléttu skynseminnar með sínar banvænu trúarkreddur og guðshræðslu, er urmull af hófsemisfólki þétt við hlið þeirra (hugmyndafræðilega) og afsakar guð þeirra.  Munum að guð Abrahams er hinn sami leiðtogi Osama Bin Ladens og Karls Sigurbjörnssonar biskups.  Páfinn er einnig trúbróðir biskups.  Biskup lofaði páfa þrátt fyrir að páfinn boði enn að eigi skuli nota getnaðarvarnir og halda úti klaustrum og skírlífi presta (ævarandi uppspretta pedophilu) .   Sameinaðir undir vættinum "guði" afsaka trúarbrögðin hvort annað og valda því hugmyndafræðilegum skaða um heim allan. 

Það er tími til að breyta þessu og heiminum smám saman í leiðinni.  Við hér á þessari afskekktu eyju eigum að gera okkar besta til að vera til fyrirmyndar.  Við höfum með okkar litla þjóðfélagi tækifæri til að vera í fararbroddi mannréttinda í heiminum.  Byggjum framtíðina á heilbrigðum skoðunum, ekki ævagömlum stofnunum sem halda í kreddur.  Þorum að breyta og nota aðeins það besta okkur til leiðsagnar.   Aðskilnaður ríkis og kirkju er frekar flókin framkvæmd, rétt eins og afnám kvótakerfisins yrði, en hver segir að lífið sé auðvelt?  Hér þarf að byrja að taka fyrstu skrefin og stefna í rétta átt.  Ég hef sagt minn frið í dag.

Hvað á maður að kjósa?

Nú er síðasti dagur Alþingis á þessu kjörtímabili.  Það er sorglegt til þess að vita að aðeins 29% þjóðarúrtaks Capacent Gallup segjast treysta Alþingi.  Þetta er slæmur dómur og þá helst fyrir sitjandi stjórnarflokka því þeir bera jú hitann af því sem frá þinginu kemur.  Engu að síður bera stjórnarandstæðuflokkarnir einnig ábyrgð á ímynd þingins.  Skyldi það vera að fólk sé þreytt á því að alþingismenn tali til þjóðarinnar annað hvort með óskiljanlegu máli fjármála eða á barnalegan máta líkt og pirraðir krakkar í sandkassa sem sjá þingmenn annarra flokka sem sífelldan óvin. 

Það er með ólíkindum að nú rétt fyrir þinglok hafi stjórnarflokkarnir beðið hina þingflokkana að sameinast um auðlindafrumvarp, svona rétt eins og þeir hafi ekki kannast við að hafa sniðgengið öll frumvörp stjórnarandstöðunnar s.l. 12 ár.  Verum öll í skóginum vinir, eru skilaboðin allt í einu.  Á þjóðin að halda að göfuglyndi xD og xB hafi alla tíð verið svona?  Stjórnarflokkarnir hafa keppst við að efna kosningaloforðin undanfarna mánuði en þjóðin sér í gegnum þetta.  Þrátt fyrir fjáraustrið og lækkun matarverðs á elleftu stundu er ljóst að "fólk er ekki fífl".  Það er komið að því að skipta um ríkisstjórn sem er orðin of vön því að hafa völd.  Það er kominn tími til að stokka uppá nýtt og gefa út ný og fersk spil.  Tími afturhaldssemi í mannréttindamálum, stóriðjubrjálæðis, hömluleysis í efnahagsmálum, miðstýringar og seinagangs í heilbrigðiskerfinu, handónýts og óréttláts fiskveiðikerfis, uppihalds rándýrrar kirkjudeildar, skattpíningar með jaðarsköttum og tekjuskerðingar aldraðra er senn á enda. 

Fyrst þarf að velja sér málefni, svo traust fólk til þess að flytja þau og koma í framkvæmd.  Það er talsverð skörun á málefnastefnum flokkanna og nýir flokkar verða ekki undantekningar þar á.  Hver flokkur mun þó hafa sína sérstöðu (eða sérstöðu í að vera sérstöðulaus) og þar liggur lykillinn að valinu.  Ég skora á kjósendur að skoða mjög vel málefnin og gera upp við sig hver þeirra eru þeim dýrmætust.  Sá flokkur sem hefur flest málefni sem passa við lífsskoðanir viðkomandi ætti væntanlega að verða fyrir valinu.  Í annan stað skiptir miklu máli að forysta viðkomandi flokks / hreyfingar sé dugandi og verðug trausts.  Lýðræðisleg vinnubrögð og hreinskipti við kjósendur skipta þar miklu máli. 

Sumir flokkar hafa reynt mikið að rúma öll sjónarmið og úr því verður mikið moð og ekkert um framkvæmdir.  Þetta virðist hafa komið fyrir Samfylkinguna og hún hefur misst sérstöðuna.  Hins vega má hið sama segja um Sjálfstæðisflokkinn og Framsóknarflokkinn en lengi vel hafa þeir komist upp með það.  "Stétt með stétt" var fallegt slagorð Sjálfstæðismanna og það var með ólíkindum hversu margir verkamenn kusu þá.  Eftir valdatíð þeirra nú er bilið á milli stétta mun meira en áður og þeir lægst launuðu hafa það verr en áður.  Slagorðið er því í raun "Stétt yfir stétt".   Framsókn hefur leikið með og ráðið sitt fólk hvarvetna í ríkiskerfið sem er orðið hið mesta bákn.  Það sést best á miðstýringu þeirra á heilbrigðiskerfinu.  Engu fé er varið til frumkvæðis á heilsugæslustöðvunum en aftur milljónum eytt í gagnslausar skoðanakannanir sem breyta engu um ákvarðanatakanir... eða hvar eru þær stöður lækna sem þarf til að anna eftirspurn hverfanna eftir læknisþjónustu?  Hvar eru forvarnirnar? (2.6% af kostnaði kerfisins).  Vinstri hreyfingin - grænt framboð er söm við sig og maður veit hvar maður hefur þá.  Þeir eru því góður kostur fyrir þá sem vilja liggja til vinstri og fá hærri skatta.  Feministar flokksins eru þó full örvæntingafullir þegar þeir/þær sögðust vilja lögbinda sæti kvenna á listum stjórnmálaflokka og stjórnum fyrirtækja. 

Frjálslyndi flokkurinn hafði að mestu góða stefnuskrá en stjórnendur hans skildu sum málin útundan og svo klúðruðu þeir trúverðugleika sínum gjörsamlega með yfirgangi í valdabaráttu innan flokksins.  Nær allar málsmetandi konur innan hans sögðu sig úr honum og formaðurinn hefur ekki sést eftir Landsþingið.   Traust formannsins Guðjóns Arnars Kristjánssonar hefur hrunið úr 30% (þ.e. þeir sem vildu sjá hann sem forsætisráðherra) fyrir 4 árum niður í 13% nú og er ekki einu sinni þriðjungur fylgismanna flokksins sem vill sjá hann sem forsætisráðherra.   Sömuleiðis hefur Magnús Þór Hafsteinson misst traust og nú hamast hann og Jón Magnússon við að segjast ætla að verja hagsmuni Íslendinga með því að hamla innstreymi útlendinga hingað inn,  m.a. með því að endurskoða aðild okkar að Schengen samkomulaginu.  Þetta ber vott um neyð, þ.e. neyð eftir atkvæðum því aðgerðir Magnúsar Þórs stýrast að miklu leyti eftir því.  Fylgi flokksins er nú um 7% og er það mesta furða.   Innflytjendamálin virðast því aðeins gefa þeim 3% ofan á þau 4% sem flokkurinn var að fá lengst af s.l. 2 ár.   "Sprauturnar" Valdimar Leó,  Kristinn og Jón virðast því ekki trekkja mikið að.   Það var eftir Magnúsi Þór að taka við þingsæti Valdimars Leó án nokkurrar viðvörunar um að það gæti verið siðferðislega vafasamt.  Hann gagnrýndi Gunnar Örn harkalega þegar hann fór með þingsæti xF í xD á sínum tíma en þegar skiptin hentuðu honum kom ekki stuna upp úr honum.   Forystu xF er því miður ekki mikið treystandi.  Það þarf aðra fánabera fyrir stefnu þeirra. 

Hinn nýi flokkur, hvers nafn er ekki orðið opinbert enn, verður vonandi spennandi valkostur.  Hann verður ekki skipaður valdavönu fólki en þess heldur miklu baráttufólki sem er tilbúið að hugsa hlutina uppá nýtt.  Þau Margrét Sverrisdóttir og Ómar Ragnarsson hafa náð vel saman og sú grasrót sem þeim fylgir hefur unnið vel sína málefnavinnu.  Það verður m.a. sagt nei við stóriðju og kvótakerfi.  Stimpilgjöld skal leggja af og gæta skal þess að mennta- og heilbrigðiskerfið verði ekki kostnaðarbaggi á þeim sem á þurfa að halda.  Hvatt verður til nýsköpunar og hlúð að vaxtarbroddum í atvinnulífinu, ekki síst á landsbyggðinni.  Náttúran, manngildin og efnahagsleg hagsæld verða hornsteinarnir.  Sótt verður þekking frá okkar besta fagfólki úr öllum þáttum þjóðlífsins og rík áhersla lögð á jafnrétti og jafnræði.  Ég á von á því að tilkynnt verði um stofnun flokksins í vikunni.

Skíðaparadísir - eingöngu erlendis?

Nú hef ég ekkert bloggað í rúma viku enda best á stundum að segja minna en meira.  Ég fór í vikulangt skíðaferðalag í Selva (Wolkenstein) í ítölsku ölpunum.  Svæðið var áður undir stjórn Austurríkis og hét þá Suður-Týról.  Þar er enn mikið töluð þýska en flestir tala svokallað ladino sem er sérstakt latneskt tungumál með ítölskun og þýskum áhrifum.   Ferðin er farin á vegum Úrval-Útsýn og var fararstjórnin til mikils sóma. 

Bærinn er í 1560 metra hæð og flestar brekkur byrja í 2200-2500 metra hæð þannig að það snjóar í þeim þó að vor sé komið í neðri byggðir.  Reyndar voru hlýindin það mikil í lok febrúar að snjóinn tók nær alls staðar upp nema á brautunum sem eru fylltar af framleiddum snjó á næturna.  Það er því tryggt að maður skíði ekki á grasbala í ferðinni.  Skíðapassinn veitir manni óheftan aðgang að svæði sem spannar tugi ef ekki nokkur hundruð kílómetra og í lokinn getur maður skoðað á netinu hvar og hversu hátt maður fór og hversu mikið maður hafði skíðað.  Ég lauk um 160 km á 6 dögum í um 91 lyftuferðum.  Toppurinn á ferðinni var að ferðast með þyrlu uppá jökultopp sem kallast því skemmtilega nafni Marmolada og er í um 3400 m hæð.  Þaðan var skíðað og tók ferðin heim á hótel allan daginn.   Það er sem sagt hægt að skíða á svæðinu allan daginn án þess að fara nokkru sinni tvisvar í sömu brekku.   Eftir ferð í þetta draumaland var ekki laust við að manni væri hugsað til okkar litlu Bláfjalla.   Hvað er hægt að gera til að kreista út nokkur ár til viðbótar áður en hitnun jarðar gerir út af við skíðaiðkun hér?

Í nýlegri grein í mbl stakk starfsmaður svæðisins uppá því að reistar yrðu snjófoksgirðingar víðar á svæðinu til að binda snjóinn en hann fýkur annars bara burt.  Það væri ekki mikið vit í því að hefja snjóframleiðslu sem svo fyki burt.  Ég verð að segja að þetta hljómar mun viturlegra en að halda áfram að hrúga niður lyftum á svæðið.   Það þarf að gera eitthvað traust og árangursríkt fyrir skíðasvæðið, annars er þetta búið spil.  Hér þurfa okkar bestu verkfræðingar að leggja hausinn í bleyti og koma með góðar lausnir.  Þó að það sé dásamlegt að fara til fjarlægra landa til að skíða, verður að reyna eitthvað raunsætt til að halda í skíðaiðkun hérlendis.  Þessi íþrótt er einfaldlega of góð og skemmtileg til að missa af henni alfarið hér.

 

Fín grein um náttúrulyf

Eyjólfur Þorkelsson læknanemi skrifaði ágæta grein um Herba-life sem hann kallar "Herba-death" í Vefritinu 15. jan. s.l.   Lifrarbilun er sjaldgæf og þegar 6 tilfelli á Íslandi tengjast mögulega einu fæðubótarefni er það verulega grunsamlegt.  Kíkið annars á greinina.