Grasserar í þjóðfélögum múslima

Ég hjó eftir þessum skrifum í þessari frétt:

"Slíkar árásir eiga ekki rætur að rekja til íslam eða annarra trúarbragða en eru algengar m.a. í Kambódíu, Afganistan, Indlandi, Bangladess, Pakistan og öðrum Asíulöndum."

Hvernig getur höfundur fullyrt þetta þegar þessar sýruárásir eru nánast eingöngu í löndum múslima þar sem bókstafstrú þeirra er algeng?  Sama er að segja um umskurð (afskurð) stúlkubarna.  Þó að iðkunin kunni að hafa einhvern annan bakgrunn, t.d. einhverja forna galdratrú, þá er ekki hægt að segja að íslam hafi ekkert með þetta að gera.  Íslömsk lönd þar sem sharia löggjöfin ríkir halda konum niðri og viðhalda kvenfyrirlitningu.  Eflaust stendur ekki beinum orðum í Kóraninum að hella eigi brennisteinssýru á konur, en það er nóg af klásúlum um að refsa eigi harðlega þeim sem óhlýðnast boðum Allah.  Í þjóðfélagi þar sem höggva á hendur af þjófum er stutt í annað ofbeldi í nafni heilagrar refsingar. 

„Eruð þið á leiðinni í skólann, stúlkur?“

Ranglæti leiðrétt á fyrsta degi!

Nú er kominn maður í heilbrigðisráðuneytið sem veit hvar hjartað slær.  Sú lágkúra að leggja gjald á þá sem leggjast inn veikir á sjúkrahús landsmanna hefur nú verið afnumin.  Ögmundur Jónasson setur hér rétta tóninn á fyrsta degi í embætti.  Forveri hans hafði greinilega ákaflega takmarkaðar hugsjónir að leiðarljósi í sparnaðaraðgerðum sínum og kunni ekki að forgangsraða. 

MAÐUR LÆTUR EKKI GAMALT OG VEIKT FÓLK BORGA FYRIR AFGLÖP YNGRI KYNSLÓÐA! 

Þess utan er það algert grundvallaratriði í manneskjulegu samfélagi að samtrygging okkar allra, heilbrigðis- og tryggingakerfið, greiði kostnað af öllum alvarlegum veikindum okkar.  Það skilur okkur frá barbarisma.

Sjálfstæðismenn vilja gjarnan halda tekjusköttum niðri, en svo þegar það vantar pening í félagsmál og heilbrigðismál, taka þeir til þess ráðs að setja á notendagjöld, svona rétt eins og það væri val sjúklinga að leggjast inn.  Þannig var það einnig með húsnæðismálin.  Í góðærinu þorðu þeir ekki að afnema stimpilgjöldin og afsökuðu sig með því að slíkt myndi skapa meiri þenslu.  Þannig átti unga fólkið sem á yfirleitt í miklum erfiðleikum með að safna fyrir útborgun í sitt fyrsta húsnæði, að sæta álaga vegna þenslunnar á meðan hinum raunverulegu orsakavöldum hennar var klappað á bakið og gert allt kleift til að halda glæfrafjárfestingum sínum áfram.  Það var ekki fyrr en það þeir sænguðu með xS að stimpilgjöld voru afnumin í tilviki kaupa á fyrstu íbúð.  Áfram er 1.5% stimpilgjald (af kaupverði) fyrir það að flytja sig um set og kaupa íbúð á nýjum stað.

Af fleiri skattamálum vil ég segja að ég er andvígur hátekjuskatti vegna þess að hann skekkir launasamanburð og kemur aftan að þeim sem fá hátt kaup vegna ábyrgðar eða mikillar vinnu.  Miklu skynsamlegra er að hækka alla skattprósentuna (sé hærri skatta þörf) og bæta kjör þeirra lægst launuðu með hærri persónuafslætti. 

Forvitnilegt verður að vita hver næstu skref Ögmunds Jónassonar verða, en ég er vongóður um að áratuga reynsla hans í stjórmálum og þekking á þjóðfélaginu eigi eftir að verða íslensku heilbrigðiskerfi til góða.  Ég vona að hann haldi t.d. lífinu í St. Jósefsspítala í Hafnarfirði.   Horfa þarf til 20 ára í skipulaginu og varast hrókanir sem skapa bara ný vandamál og kostnað þegar til lengri tíma lætur.

Innlagnargjöld afnumin

Fyrsta stóra skrefið!

Búsáhaldabyltingin naut stuðnings um 2/3 hluta þjóðarinnar (skv. Gallup) og í ljósi þess hruns sem nýfrjálshyggjan og peningahyggja undanfarinna 12 ára leiddi okkur í, er loksins, loksins, kominn tími fólks sem setur hinn almenna Íslending framar gróðasjónarmiðum fjármálageirans.  Ekki er þar með sagt að hið efnahagslega frelsi og einkavæðing hafi verið alslæm, heldur að það er kominn tími til að rækta betur raunverulegar undirstöður þjóðfélagsins, sem eru m.a. siðferðileg heilindi, jöfnuð, réttlæti og menntun.  Sú aukna stéttskipting og misskipting auðs sem hægri öflin hafa alið á undanfarin 17 ár, hafa skapað annars vegar moldríka auðmannastétt sem lék sér að fjárhagslegri heilsu landsmanna og hins vegar lítt menntaða og reiða lágstétt sem verður nú að borga brúsann af glæframennsku þeirra ríku.  Þær stéttir sem sjá um daggæslu og menntun barna okkar frá leikskólaaldri eru illa launaðar á meðan lögfræðingar og bankastarfsmenn sitja að feitum summum.  Sálfræðingar og félagsfræðingar fá mjög fáar stöður og slælega launaðar hjá ríkinu á meðan ríkisverndaðir guðsmenn fá mun hærri laun (meira að segja betri en sérfræðilæknar fá) og fá að ota trúboði sínu og trúarlegri starfsemi inní almenningsskóla undir nefi fyrrverandi menntamálaráðherra sem átti að gæta þess að börnum og foreldrum þessa lands væri ekki mismunað.  Aðeins tilskipun frá Mannréttindadómstóli Evrópu þokaði þessu síðastnefnda máli eitthvað í framfaraátt þó í raun hafi ákaflega lítið áunnist.  Samkvæmt Önnu T. Gunnarsdóttur, sérfræðingi hjá umboðsmanni Svía gegn mismunun, er íslensk löggjöf í jafnréttismálum um 15 árum á eftir löggjöf Svía og þeir eru ekki fremstir í Evrópu.  

Það gleður mig óneitanlega að sjá þann lista mála sem ný ríkisstjórn hefur sett fram.  Þar er margt nýtt sem ekki var á dagskrá í samstarfi xS með xD, en stóryrði Þorgerðar Katrínar í dag um að ekkert sé þar nýtt og að enginn málefnaágreiningur hafi verið á milli þeirra og Samfylkingarinnar eru augljóslega ósönn.  T.d. hvenær hefur Sjálfstæðisflokkurinn komið fram með þá tillögu að stuðla að einstaklingsframboðum? bæta siðferði stjórnsýslunnar með nýjum reglum? Hafa jafnt hlutfall kven- og karl ráðherra? hleypa að konu til æðstu valda í eigin flokki eða sem forsætisráðherra?  Sorry Geir en útspilið með Þorgerði Katrínu var bara of seint.   Konur hafa borið skarðan hlut í Sjálfstæðisflokknum en ekki hefur verið mikill skortur á framboði þeirra þar og hið sama má segja um Framsóknarflokkinn.  Þetta eru íhaldssamir karlaflokkar sem selja hugsjónir fyrir völd.  Þær hugsjónir sem eru á (br)oddinum þar eru frjáls samkeppni og góð afkoma fyrirtækja og fjárfesta.  Auðvitað þarf stöndug fyrirtæki til að skapa atvinnu fyrir alla og fullkomið jafnræði í tekjum eða arði verður aldrei til, en það er mikill munur á því að hafa bara einhverjar taugar til alþýðu manna og þess að huga vel að henni.  Sama má segja um málefni mismununar og mannréttinda hérlendis.  Það er ekki nóg að bara rétt hunskast til að fara að lágmarkskröfum þar, heldur á Ísland að vera til fyrirmyndar og vera leiðandi í heiminum.  Við eigum að taka upp rannsóknir og þróunarsetur á mannréttindum og velferðarmálum og hafa frumkvæði af framförum, ekki láta taka okkur í bólinu af dómstólum ESB með þeim systkinum Græðgi og Sérréttindum. 

Ljóst er að hin nýja miðju- og vinstri ríkisstjórn sterkustu jafnaðarafla þjóðfélagsins þarf að standa sig verulega vel ef ekki á allt að glutrast í hendurnar á nýfrjálshyggjumönnum á ný í næstu kosningum.  Minni kjósenda er stutt og það má ætla af þeim miklu sveiflum sem kannanir Gallup undanfarnar vikur sýna á fylgi flokkanna að góður hluti óánægðra sjálfstæðismanna hafi þótt nóg að Geir hafi stigið til hliðar og flokkurinn tæki sér dálítið frí frá ríkisstjórn.  Það virðist sem a.m.k. 1/4 hluti þeirra (um 10% kjósenda) horfi ekki á þann vanda sem þjóðfélagið er í í dag sem afleiðingu málefnastefnu Sjálfstæðisflokksins, heldur sem tímabundinn mannavanda.  Þetta fólk og aðrir kjósendur Sjálfstæðisflokksins virðist algerlega blint á það stjórnleysi, siðleysi og þá græðgi sem flokkurinn hefur ýtt undir og að það hefur í raun ekki breyst.  Óskammfeilnar skipanir í dómstóla hafa fengið að viðgangast og ógeðfellt valdabrölt í Reykjavík hefur átt sér stað á vakt flokksins.  Margt fleira má tína til, en hvernig í ósköpunum heldur fólk að Sjálfstæðisflokkurinn hafi bætt ráð sitt og siðferði?  Einangrunarstefna flokksins gagnvart ESB er einnig dæmi um skammsýni hans og úrelt viðhorf til alþjóðamála.  Þar þarf Vg einnig að snúa við blaðinu og leyfa samningaviðræður við ESB.  Það er algert lágmark að viðræðurnar fari fram og svo getur þjóðin ákveðið sig með þjóðaratkvæðagreiðslu.

Ég óska nýrri ríkisstjórn velfarnaðar og ég er bjartsýnni en áður á framtíð okkar.  Ég skora á hana að vinna hart þessa 83 daga fram til kosninga og hlusta á þjóðina.  Ég skora jafnframt á þjóðina að kynna sér stjórnmál betur og kjósa mun upplýstari en síðast.  Látum ekki fréttamenn eina stýra umræðunni.  Heimtum að minnihlutahópar fái að láta í sér heyra og að málefni kosninga snúist ekki bara um efnahagsmál.  Við þurfum jú öll brauð á diskana og þak yfir höfuðið, en hjá þjóð sem er þrátt fyrir allt ein sú ríkasta í heimi, veltur hamingja okkar ekki síður á því hvernig við komum fram við hvort annað og hugsum um þá sem bágast eiga.  

Slá skjaldborg um heimilin

Krufning fortíðar og lærdómur til framtíðar

Jæja, það er komið að því að hleypa út hugsunum sínum um ástand þjóðmála undanfarna 100 daga og aðdraganda þess.  Maður hefur verið hálf orðlaus yfir þessu öllu saman og reynt að fylgjast vel með og draga lærdóm af þessari rússibanaferð sem nú er niðrí myrkvuðum göngum þó eitthvert ljós sé framundan.  Ég vil reyna að setja fram hugmyndir um það hvernig þetta ljós getur skinið skærar og gefið fallegri birtu og meira gefandi til allra, en áður.

Óheft frjálshyggja og bræðralag valda

Nú er 17 ára valdatíð Sjálfsstæðisflokksins lokið og loksins möguleiki á því að lifa í þjóðfélagi sem telur það ekki æðst dyggða að verða ríkari og ríkari.  Þjóðin vaknaði upp við vondan draum, sem var í raun afneitunarástand blindra frjálshyggjumanna og áhættusækinna auðmanna.  Trekk í trekk voru viðvörunarbjöllurnar ekki teknar nógu alvarlega og bankarnir fengu að rúlla yfir fjármálaeftirlit ríkisins.  Í byrjun árs 2006 var ljóst að lausafjárkreppa var skollin á og þá stofnaði Landsbankinn Icesave reikningana í Englandi.  Það var þensluaðgerð ofan á þenslu.  Í stað þess að stofna dótturfyrirtæki var Icesave bara útibú bankans og þannig var auðveldara að færa gjaldeyri milli landanna.  Í byrjun árs 2008 var ljóst að alþjóðleg bankakreppa var að skella á, en þá var leyfð stofnun Icesave í Hollandi!!! Vextir á þessum innlánsreikningum voru hærri en skynsamlegt gat talist.  Skýrsla Danske bank var hunsuð og forysta Sjálfsstæðisflokksins, hneykslaðist á henni og öðrum sambærilegum skýrslum.  Við þekkjum þessa sögu og framhaldið.  Hrokafull framkoma og léleg dómgreind Davíðs Oddssonar seðlabankastjóra gerði svo illt verra.   Það litla sem eftir var af trausti erlendra lánadrottna í garð íslenskra fjársýslumanna og stjórnun fjármála hjá hinu opinbera, hrundi með hroðalegum aflæðingum.  Davíð jós móðgunum yfir fréttamenn og þóttist búa yfir leyndarmálum líkt og örvinglaður krakkaormur sem er búinn að missa virðingu leikfélaga sinna.  Fóstbróðir hans, Geir Haarde hélt svo verndarhendi yfir honum þrátt fyrir að fá sinn skerf af niðurlægjandi ummælum hans.  Ljóst var að enginn töggur var í Geir, en hann reyndi að láta mannalega með því að beina athygli sinni að ómenninu Gordon Brown.  Hann og ríkistjórn hans skyldi lögsækja fyrir að snúa litla Ísland niður á asnaeyrunum.  Nokkrum vikum síðar kom sú aumingjalega tilkynning í fréttum að slíkt myndi ekki borga sig, þó ríkið myndi aðstoða Kaupþing til að fara í mál.  Aftur var Geir orðinn skólastrákur sem slegið hafði vindhögg.  Hann kunni ekki að reita arfann í eigin garði og réði ekki við tréð í garði nágrannans, sem hann taldi orsök alls skugga og uppskerubrests hjá sér. 

Jafnaðarflokkur annar stýrimaður í sökkvandi skipi

Þáttur Samfylkingarinnar var aðeins til þess fallinn að taka þátt í dauðateygjunum, með vel hugsandi viðskiptamálaráðherra, sem með sína heimsspekimenntun gerði hvað hann gat og hafði vit á, en var auðvitað bara lítilsmegnugur farþegi um borð í skemmtisnekkju sem gerð var úr glópagulli og var komin því sem næst á enda ferðar sinnar.  Björgvini G. Sigurðssyni tókst ekki að snúa við atburðarrásinni og var bundinn því líkt og allir í þessari ríkistjórn að fylgja hrifningu forsætisráðherrans á burðum og getu hins íslenska efnahagskerfis og snjallra stjórnenda og eigenda bankanna, sem hann og tveir forverar hans höfðu svo rækilega rutt brautina fyrir.  

Samstaða íhaldsins um vald og gott útlit

Sjálfstæðismenn krefjast þess að út á við syngi allir sama lagið og inná við er því auðvelt að eiga við þá sem ógna þeim sem stækka kökuna.  Samkvæmt hugmyndafræði sjálfstæðismanna kallast það að "eyða fé" að gefa gamalmennum betra líf með auknum ríkisútgjöldum, en að "stækka kökuna" að gefa fjármálageiranum frjálsar hendur til að afla fjármuna og búa við lægstu skattprósentuna.  Allt skal vera keppni "því samkeppni getur ekki leitt til annars en góðs" segja þeir vatnsgreiddu með fallegu bláu augun sín.  Eftir hrunið í október mátti sjá á könnunum Gallups á fylgi flokkanna að almenningur kenndi ekki Samfylkingunni um ófarirnar og Sjálfstæðisflokkur (xD) og Framsókn (xB) komu illa út.  Fylgi xD var í sögulegu lágmarki.  Ljóst var að Samfylkingin (xS) hafði spil í hendi og varð nú að leika þeim rétt út, en hvað gerðist? Eftir nokkrar vikur þar sem Geir leitaði m.a. til Guðs og mikilvægar neyðaraðgerðir voru framkvæmdar, stóð enn eftir að sækja lykilpersónur í lykilstöðum til pólitískrar ábyrgðar.  Geir og sjálfstæðisflokkurinn lét sem bankahrunið væri "smámál" líkt og pólitísk skipan vina í dómskerfið.  Fólkið og fjölmiðlar skyldu bara kyngja því án þess að nokkur sem að málum hefði komið þyrfti að segja af sér og hleypa öðrum að. 

Samfylkingin sogaðist með en vaknaði aftur til aðgerða

Ekkert gerðist og Ingibjörg Sólrún fór að hljóma samdauna þrátt fyrir varfærin orð um að Davíð ætti að segja af sér.  Hún hafði hlaupið vonlaust og illa til stofnað hlaup Halldórs Ásgrímssonar og fyrri ríkisstjórnar í átt að sæti Íslands í Öryggisráði SÞ með engum árangri og niðurlægjandi niðurstöðu.  Miklu fé hafði verið sóað.  Hún var þannig samviskusamlega að reyna að spila úr vonlausum spilum sem hún fékk í hendurnar og hélt svo áfram að gefa Geir tíma til að átta sig.  Þessi tími var dýrkeyptur því að eftir deyfingu fjöldans um jól og áramót sauð bara upp úr.  Hún gat ekki lengur sagt að fólkið sem hrópaði á borgarafundum í Háskólabíói eða barði á potta og pönnur á Austurvelli, væri ekki endilega fulltrúar þjóðarinnar.  Hún hafði sogast með í afneitun og óviðunandi værð Geirs, að því marki að hennar eigin vaska sveit baráttumanna og kvenna var við það að springa á limminu.  Það þurfti svo fund Samfylkingarfélagsins í Reykjavík til þess að vekja upp Ingibjörgu Sólrúnu.  Hún var að missa frumkvæðið en rétt náði að bjarga sér og flokknum fyrir horn.  Þetta kostaði það að sjálfstæðismenn fengu höggstað á Samfylkingunni að því leyti að gamla sundrungarlumman fékk endurnýjun lífsdaga.  Í huga sjálfstæðismanna eru skiptar skoðanir opinberlega innan sama flokks það sama og "sundrung", nema skyldi vera hjá þeim sjálfum.  Þá heitir það opinberlega "uppbyggileg gagnrýni" en hlýtur harða refsingu innanbúða.  Það getur orsakað pólitíska dauðarefsingu að tala opinberlega gegn formanninum eða fyrrum formanni og almennt séð er fólk sem skipt hefur oft um skoðun um ævina, hvað þá um stjórnmálaflokk, talin alger viðrini í augum klassískra sjálfstæðismanna af gamla skólanum (og e.t.v. þeim nýja einnig).  Hin hugrakka Þorgerður Katrín á greinilega erfitt uppdráttar þessa dagana innan flokksins eftir að hún lét Davíð heyra það eftir fall bankanna. 

Valdaelska sjálfstæðismanna

Sjálfstæðisflokkurinn er íhaldsamur flokkur sem elskar völd og tangarhöld.  Hann passar uppá aðra valdastofnun, þjóðkirkjuna og gætir þess að hún haldi sérréttindum sínum og óhóflegum greiðslum úr ríkissjóði.  Þjóðin fær aldrei að kjósa um það hvort hún vilji hafa þjóðkirkju.  Málið hefur aldrei fengið að fara á dagskrá fyrir kosningar.  Í borginni ríkti valdagræðgi sjálfstæðismanna í jafnvel meira mæli en í ríkisstjórn.  Sá farsi sem boðið var uppá þar með aðstoð fyrrum sjálfstæðismanns, Ólafs F með Vilhjálm í löskuðum fararbroddi, verður minnst sem eitt af smánartímabilum íslenskrar stjórnmálasögu.  Þar horfði Geir á án nokkurs bætandi innleggs eða inngrips líkt og svo rækilega kom í ljós að var einkennandi fyrir hans stjórnunarhætti, eða öllu heldur vanstjórnun. 

Mjúkur ráðherra sem skynjaði ekki harða framtíð 

Á tímum þegar þjóðin þurfti verulega kjarkaðan og harðraunsæjan og varkáran stjórnanda, sem þyrði að skipa fyrir og byrja óþægilegar og víðtækar varnaraðgerðir fyrir íslenskt efnahagslíf árið 2005 eða hið síðasta í byrjun árs 2006, þá var aðeins ríflegt meðalmenni í aksturssætinu.  Allt árið 2006 og fram til maí 2007 fór í að mýkja upp landsmenn fyrir kosningar.  Nær alger yfirhylming var í gangi og milljónum lofað hægri vinstri.   Mottóið var að fólk og millistýrendur stýrðu sér sjálfir.  T.d. mátti menntamálaráðherra ekki skipta sér af starfi skólastjóra, sem fengu að túlka klásúluna um að "skólar eru ekki trúboðsstofnun" á sinn eigin máta.  Engar skýrar línur mátti draga og það átti greinilega einnig við um fjármálageirann.  Hann var jú sjálfstæður, en ef hann félli um koll yrði þjóðin að borga.  Það gleymdist þó, að í valdatíð forvera Geirs, Ólafs Thors, á árunum fyrir seinni heimstyrjöld hefðu stóru útgerðarfyrirtækin staðið á barmi gjaldþrots og við blasti að þjóðin þyrfti að greiða ef þau myndu hrynja.   Þá kom stríðið og hruni var forðað.  Við vorum ekki í fyrsta sinn með ofvaxin fyrirtæki í sögu okkar.  Við þurftum framúrskarandi ríkisstjórn sem hefði hlustað á raunsæja hagfræðinga, en Geir og hinn leiðandi flokkur hans reyndist ekki betri en meðaljóninn.  Það er "sök" þeirra og í ljósi aðstæðna, ástæða falls þeirra. 

Lærdómurinn og hugmyndir fyrir betra Ísland 

Í kjölfar þessa þarf friðsama byltingu í íslenskum stjórnmálum.  Einstakt tækifæri býðst nú til að læra af öllum þeim fjölda fagmanna á sviði siðfræði, hagfræði, stjórnmálafræði, sagnfræði og fleiri, sem hafa tjáð sig í fjölmiðlum og á opnum fundum undanfarna mánuði.  Tilmæli forsetans um að huga að því að byggja upp "nýtt lýðveldi" eða einhvers konar "nýjan sáttmála" ættum við öll að taka alvarlega.  Vandi okkar á sér djúpar rætur í því hvernig við lítum á siðfræði í stjórnmálum, förum með vald, veljum fólk til forystu, skipuleggjum dreifingu valds, skömmtum sumum sérréttindi, gerum feril í stjórnmálum óaðlaðandi, forðumst að sæta ábyrgð sem auðmenn, kjósendur eða foringjar og vanrækjum kennslu í gagnrýnni hugsun, hugmyndasögu, rökleiðslu og grundvallaratriðum mannréttinda á grunnskóla- og framhaldsskólastigi.  Við þurfum að læra að stjórnmál eru ekki íþróttakeppni, líkt og svo margir stjórnmálamenn virðast líta þau.  Valdið er ekki lokamarkmiðið, heldur samfélagslega framþróunin.  Hæstu sæti í flokkstarfi eru ekki æðstu verðlaunin, heldur heildar mannauðurinn og sanngjörn dreifing valda innan tiltekins flokks.  Markmiðið á að vera það að hæfasti flokksmaðurinn leiði starfið og fólk á að kunna að víkja og styðja við þá sem hafa forskot t.d. í formi þekkingar, reynslu, mikilla tengsla við fólk og hæfileika til tjáningar og samskipta við fólk.   Þroskaður stjórnmálamaður bíður síns tíma og nýtur leiðarinnar hver sem svo vegsemdin verður á endanum.  Vegur sem varðaður er af heiðarleika, velvilja, mannvirðingu og frjálsri hugsun er ávallt virðingarverður og þjóðinni til gagns. 

Val fulltrúa þjóðarinnar 

Í ljósi þessa leyfi ég mér stórlega að efast um gildi prófkjara til að velja fólk til forystu innan flokka.  Í fulltrúalýðræði eru prófkjörin ákaflega afdrifarík og fela í sér mikilvægi sem ég held að þau standi ekki undir.  Hvort sem að þau eru "lokuð" eða "opin", misheppnast þau oftast.  Í lokuðum prófkjörum er það stundað að smala utanaðkomandi fólki sem þekkir ekki til manna eða málefna í viðkomandi flokki nema yfirborðslega og skrá það í flokkinn svo það fái kosningarrétt.  Hið sama gerist í opnum prófkjörum nema hvað skráningin er óþörf.   Útkoman er sú að sá aðili sem er duglegastur að smala og leggur mest í auglýsingar, vinnur eða hlýtur sæti mun ofar en stjórnmálalegur þroski segir í raun til um.  Ég met það svo að prófkjör séu afleit leið til að finna hæfustu leiðtogana og eru oft á tíðum völd af misklíð, deilum og sundrung innan flokka.  Finna þarf betri lausn á þessu t.d. með lýðræðislegu samráði miðstjórna og kjördæmastjórna um ágæti frambjóðenda eftir skipulegt umsóknarferli þar sem fagmennska og nærgætni ráði ríkjum.   Hinn almenni kjósandi gæti svo haft áhrif með útstrikunum eða endurröðun frambjóðenda, skv. nýjum reglum þar sem meirihluti kjósenda tiltekins flokks geti breytt röðuninni.  Ég hef ekki úthugsaða lausn, en það hlýtur að vera hægt að finna betri lausn á vali frambjóðenda en prófkjör og allt það smalræði og vinsældabrölt sem því fylgir.

Út með flokka - inn með einstaklingsframboð? 

Nú heyrist oft í umræðum fólks á kaffistofum vinnustaðanna að flokkskerfið sé úrelt og kjósa eigi óháða einstaklinga til alþingis.  Þetta er því miður algerlega óraunsær draumur.  Það er í órjúfanlegu eðli mannsins að leita félagsskapar og hópmyndunar um mikilvæg málefni.  Í stað stjórnmálaflokka yrðu því óhjákvæmilega til faldar klíkur og leynimakk hópa sem í raun yrðu duldir flokkar.  Það er því betra að hafa flokkana á yfirborðinu og reyna frekar að þroska starf þeirra og afstöðu til innri og ytri mála.  Auðvelda mætti veg minni framboða þannig að þau þurfi ekki að yfirstíga þröskuld fylgis uppá 3 þingmenn, heldur fengju að koma einum manni að fái hann til þess hlutfallslega nóg fylgi.  Þetta getur greitt veg einstaklinga sem hafa fengið rangláta úthlutun í stórum flokkum og kæmist því nær því að vera kerfi einstaklingsframboða, en gallinn við svona lítil framboð er að þau geta komist í aðstöðu þar sem þau fá óeðlilega mikil völd, vegna kreppu í myndun stjórna.   Hugsanlega má semja lög til að hindra slíkt á einhvern máta, þ.e. að oddamaður í stjórn sem á ekki mikið fylgi að baki á landsvísu (eða sveitarfélagi), geti ekki farið fram á eða þegið valdamestu stöðuna.  Þetta þarf að skoða gaumgæfilega af sérfræðingum á sviðum stjórnmálafræði, siðfræði og lögfræði.

Mörg fleiri svið stjórnmálanna þarf að bæta og mun ég koma með fleiri tillögur í komandi bloggfærslum.  Þessi færsla fer að líkjast kafla í bók haldi ég áfram.  Hlusta þarf á hagfræðingana og orð siðfræðinga eins og Vilhjálms Árnasonar.   Fólk á kosningaraldri þarf á nýrri upplýsingu að halda og tileinka sér miklu meiri þekkingu á stjórnmálalegum málefnum en það hafði fyrir síðustu kosningar.  Allir þurfa að læra og líta á stjórnmál í nýju og jákvæðu ljósi.  Við þurfum okkar hæfileikaríkasta fólk við stjórnvölin og það er þjóðarinnar að skapa þá umgjörð sem laðar að farsæla leiðtoga. Umfram allt þurfum við að læra að hlusta á hvort annað og þiggja góðar hugmyndir, sama hvaðan þær koma.  Þjóðin og mannkynið er sá "flokkur" sem við viljum í raun að beri sigur úr býtum og sigurinn felst í því að reyna að hámarka hamingjuna fyrir sem flesta úr öllum kimum þjóðfélagsins.

Litli bróðir bítur af tá en uppsker fingurmissi

Nú er ballið byrjað á ný.  Hamas hefur stríðsátök að nýju um leið og vopnahléstímabili lýkur og uppsker margfallt meira tap en það olli hjá Ísraelsmönnum. 

Litli bróðir bítur litlu tánna af stóra bróður sem svo sker af nokkra fingur af þeim litla.  Litli bróðir hafði lent í þessu marg oft áður, en lærði ekkert af því.  Stóri bróðir hafði haldið honum einangruðum og illa hirtum og því vildi litli bróðir hefna sín.  Litli bróðir mátti ekki lengur búa í stóru herbergjunum og hataði stóra bróður óendanlega mikið vegna þess.  Hann skyldi aldrei fyrirgefa honum og ætlaði að hrekja hann burt þó að hann hefði bara mátt til þess að bíta hann í eina tá.  Til að reyna að ná markmiði sínu var litli bróðir tilbúinn að missa alla fingurna.  Það væri betra en að búa við illan kost í litlu herbergi.   Að auki væri stóri bróðir með helgasta leikfang litla bróður í gíslingu og það gæti hann aldrei fyrirgefið.  Hans leikfang var helgara en allt heilagt.  Stóra bróður fannst aftur að hans heilögu leikföng væru mikilvægust og að litli bróðir gæti bara sætt sig við að hafa lítið pláss og takmarkaðan aðgang að sínu helga leikfangi.  Afstaða bræðranna til hvors annars var óendanlega vitlaus og heimsk, enda dæmd til að valda blóðmissi og missi lima á báða bóga svo lengi sem þeir héldu áfram heimskunni og hatrinu.

Systkini bræðranna á öðrum löndum tóku oft barnalega afstöðu til þeirra.  Ýmist heldu þeir með litla eða stóra, en áskotnaðist sjaldnast sú viska að ávíta báða og færa til ábyrgðar.  Með því að skipta sér í lið með öðrum hvorum mögnuðust aðeins deilur bræðranna, því þeir héldu sig hafa vissu fyrir framferði sínu miðað við þann stuðning sem þeir fengu.  Sterkasti bróðirinn erlendis hafði gefist upp á því að leiða þá vitleysingana saman til að ræða málin og nú blæðir þeim og bara spurning hvenær verulega illa fer.  Systkini um allan heim gætu líka farið í hund og kött saman vegna þessa þrætueplis, með skelfilegum afleiðingum.  Mörgum virðist þó slétt sama á meðan þeir geta keyrt flottu kerrurnar sínar. 

Bara ef litli og stóri bróðir geta nú reynt að lifa saman.   Vonum það besta á nýju ári.

 

Blóðsúthellingum á Gaza mótmælt

Jóla- og áramótakveðjur

Ég óska öllum bloggvinum og lesendum pistla minna gleðilegra jóla og áramóta.  Takk fyrir liðnar bloggdeilur. Megi þær batna með árunum

Kær kveðja

  eru etta ekki hjólajól? ...

Nei, hann er það alls ekki - einföldum lífið!

Guð er ekki nauðsynlegur frekar en snuð ungabarni eða tálsýn týndum manni.  Hugmyndin um guð flækist bara fyrir fólki og býr til gerviheim sem er líkt og að synda í grjónagraut. 

Franski stjörnufræðingurinn og eðlisfræðingurninn Pierre Laplace (1749-1827) fékk athugasemd frá Napoleon Bonaparte keisara eftir að honum var kynnt bók LaPlace, Himnesk gangverk, sem útskýrði alheiminn algerlega út frá náttúrulegum forsendum án þess að minnst væri einu orði á guð.  Napoleon hafði gaman að því að koma með athugasemdir sem gætu komið flatt upp á fólk eða það átt í vandræðum með að svara: 

"Þeir segja mér að þú hafir skrifað þessa stóru bók um alheiminn, en hvergi minnst á Skaparann í henni" sagði Napoleon

Laplace svaraði: "Ég hafði enga þörf fyrir þá tilgátu!" 

Napoleon hafði gaman af svarinu og sagði ítalska stærðfræðingnum og stjörnufræðingnum Lagrange frá þessu.  Lagrange sagði þá: "Ah, það er fín tilgáta.  Hún útskýrir svo margt".   Þ.e. tilgátan um að engin þörf sé fyrir guð, útskýri margt.

Þetta fellur að öðru heimspekilegu hugtaki sem kallast Rakvélablað Occams, (William Occam 1285-1349) sem útskýrir að óþarfa viðbætur við tilgátur gera þær ekki réttari eða betri en þær sem innihalda einungis kjarna málsins.  T.d. bætir það ekki neinu við skilning okkar á eðli siðferðis eða sporgöngu himintunglanna að bæta við einhverri veru í útskýringuna, þegar tilgátur byggðar á náttúrulegu eðli nægja fyllilega. 

Í þessari umræðu er mikilvægt að skilja á milli guðshugmyndarinnar og trúarsamfélags sem inniheldur margvíslega mannlega og félagslega þætti sem koma að gagni.  Þeir þættir þurfa ekki raun guðinn þegar betur er að gáð.  Samhjálp, samhugur, samhyggð, samábyrgð, stuðningur við hvort annað og velvilji er allt sem þarf.  "All you need is love" sungu Bítlarnir.  Höldum þessu einföldu takk!

Er Guð nauðsynlegur?

Loksins! loksins! loksins!

Þetta er stórkostlegt.  Loksins kemst fulltrúi minnihlutahóps að í forsetastól USA og loksins erum við laus við Republikana úr Hvíta húsinu.  Fyrir utan þennan sannfærandi (næsta öruggan) sigur Obama, þá er öldungaþingdeildin einnig að að skipta um meirihluta yfir til Demokrata þannig að nú er von á meiriháttar breytingum á valdahlutföllum í bandarískri pólitík.

Ég tel þetta fremstu von heimsins til aukins friðar og endurreisnar efnahagskerfa hins vestræna heims eftir kæruleysi og barnaskap nýfrjálshyggjunnar undanfarinn áratug.  Ég hlakka til þess að fylgjast með Obama í forsetastólnum.  Það er von mín að með honum og breyttum áherslum í stjórnmálum vesturveldanna til meiri samábyrgðar, verði sú siðferðislega endurnýjun sem við þurfum virkilega á að halda. 

Ég er á því að það eigi að kjósa til alþingis á ný hérlendis fljótlega eftir áramót.  Hinar pólitísku forsendur fyrir þeim þingsætum sem margir Sjálfstæðismenn verma í dag eru gjörbreyttar og forysta flokksins hefur beðið mikinn hnekki, þó Geir Haarde hafi í sjálfu sér gert lítið rangt annað en að hafast ekki að í ákveðnum málum.  Þá er sú stefna xD að halda í ónýtan gjaldmiðil og vilja ekki skoða nánar inngöngu í ESB sem tryggja myndi landinu meiri stöðugleika og nánari vináttu, einnig að grotna í fanginu á flokknum.  Aðeins elstu kjósendurnir eru enn hollir xD skv. Gallup könninni sem birt var í Mbl síðasta sunnudag.  Eitt af merkjum þess hversu forysta xD er orðin stöðnuð, mátti sjá þegar Birgir Ármannsson (xD) formaður Allsherjarnefndar, sagðist hafa kosið John McCain í könnun kosningavöku bandaríska sendiráðsis á Grand Hótel í gærkveldi.  Hann var einn af 7% sem gerðu það, en 85% kusu Obama.  Mikið af hæfileikaríku fólki á besta aldri er í xS og xVg, og er það að standa sig afar vel í fjölmiðlum og hvarvetna þar sem það kemur fram.  Það eru breyttir tímar framundan.  Þjóðin á skilið umturnun í stefnu og valdhöfum stjórnmála landsins.

Ég óska bandarísku þjóðinni, Íslendingum og heiminum öllum til hamingju með Barack Obama, næsta forseta USA!

Obama með 200 kjörmenn

Sóknarfærin hans Karls biskups í fullri sveiflu

Í þessari frétt Mbl.is af Kirkjuþingi unga fólksins hjá Þjóðkirkjunni segir:

Á þinginu kom einnig fram hvatning til að efla boðun kirkjunnar í framhaldsskólum, með vísan til mikilvægis þess að sjónarmið kirkju og trúar þyrftu einnig að heyrast þar.

Það er greinilega ekkert launungamál hjá þeim að boða á kristni í framhaldsskólum rétt eins og ekkert væri sjálfsagðara í opinberum skólum allra landsmanna.  Það er ekki einu sinni reynt að sýna þá tillitssemi að nefna þetta fræðslu.  Nei það skal efla BOÐUN kirkjunnar í framhaldsskólum.

Svo segir í fréttinni:

Þá lagði þingið til að  Þjóðkirkjan marki sér stefnu í æskulýðsstarfi í minni söfnuðum, með það í huga að vinna í samvinnu við  sveitarfélögin og stofnanir þess. 

Ég beini athyglinni að: "...að vinna í samvinnu við sveitarfélögin og stofnanir þess".  Þetta er alveg makalaust.  Þetta þýðir ekkert annað en að Þjóðkirkjan vill nýta sér opinbera aðstöðu og fé annarra stofnana en sinna eigin til að boða trú sína.  Margir þjóðkirkjuprestar verða æfir ef sagt er að hún sé "ríkiskirkja" því hún þykist vera svo sjálfstæð og óháð ríkinu.  Hún er það vissulega en algerlega á sínum skilmálum, þ.e. hún þiggur sóknargjöld, full laun handa prestum sínum (og ekki af verri endanum), menntun og húsbyggingar auk stjórnarskrárlegrar verndar og sérstakrar heiðursstöðu við upphaf hvers þings Alþingis.  Fleira mætti tína til en á móti hlýtur að vera lágmarkskrafa stjórnvalda og opinberra stofnana að kirkjan komi ekki með virkt trúboð inní þær.  Um 20% þjóðarinnar "trúa ekki" á æðri mátt (Gallup 2004) og að megin uppbyggingu er þetta land byggt upp á veraldlegan máta þannig að mennta- og heilbrigðisstofnanir, dómskerfi og framkvæmdavald þurfi ekki að lúta kirkjulegu valdi eða áróðri við sín störf. 

Ósvífni Þjóðkirkjunnar við að brjóta á þessari megin reglu sem er í fullum takti við ákvæði mannréttindasáttmála um "jafna meðferð" allra þegna innan hins opinbera geira, er með ólíkindum og ætlar ekki að taka enda þrátt fyrir mótmæli víða að síðastliðin ár.  Í krafti stærðar sinnar, peninga og vissu um réttmæti boðunar sinnar inní alla kima þjóðfélagsins ætlar Þjóðkirkjan sér að vera allsráðandi.  Siðmennt hefur mótmælt þessari stefnu Þjóðkirkjunnar og fyrir það fékk félagið einkunnina "hatrömm samtök" úr munni Karls Sigurbjörnssonar biskups, boðara kærleiks Krists, fyrir um ári síðan.  Slík orð eru ekkert grín fyrir félag sem hefur borðið ábyrgð á kennslu um þúsund ungmenna fyrir Borgaralega fermingu undanfarin 20 ár og hefur ábyrga umfjöllun um siðfræði sem eitt af sínum megin markmiðum. 

Nú furða sig eflaust margir yfir því hvers vegna maður fettir fingur út í boðun kristinnar trúar í framhaldsskólum.  Ástæðan er tvíþætt. 

• Í fyrsta lagi tel ég að lífsskoðunarfélög (bæði trúarleg og veraldleg) eigi að tilheyra einkageiranum því um þau verður aldrei nægilegt samkomulag um eina skoðun eða lífssýn, til að taka megi eitt eða nokkur þeirra út fyrir og gefa forréttindi innan opinbera geirans.  Hér gildir einu hvort að eitthvað félag er í meirihluta eða ekki því mannréttindi eru gerð til að vernda hag minnihlutahópa.  Mannréttindi eru samin til að tryggja öllum jafnan aðgang og frið frá áróðri og boðun utanaðkomandi hópa innan kerfa eins og hins almenna menntakerfis. 
• Í öðru lagi tel ég að það sé til betri lífsskoðun en sú trúarlega og því finnst mér slæmt ef prestar fá að boða og innræta trú sína í opinberum skólum.  Að sama skapi skil ég að prestum þætti slæmt ef ég fengi að boða lífsskoðun mína í opinberum skólum og því er best að hvorugur fái aðgang að skólunum nema rétt til að kynna einstöku sinnum skoðanir á fræðslufundum utan skólatíma, fyrir börn ekki yngri en 13 ára. 

Ekkert lífsskoðunarfélag á að fá að dreifa boðunarritum sínum ókeypis í barnaskólum.  Skólar eru ekki vettvangur gjafa frá trúfélögum eða klúbbum tengdum þeim.  Ef foreldrar telja að börn sín hefðu gott af því að lesa eitthvað trúarrit þá er það þeirra að útvega þeim það eða biðja trúfélag um að gefa barninu það.  Skólar landsins eiga ekki að koma í staðinn fyrir það uppeldi foreldra sem þeir hafa val um að gefa barni sínu um siðferði, trú, lífsskoðanir og stjórnmál.  Hlutverk skólanna er að fræða á hlutlægan máta og sú fræðsla á að koma frá kennurunum og menntakerfinu en ekki hagsmunasamtökum úti í bæ. 

Nú á tímum naflaskoðunar á lífi okkar og siðferði í kjölfar efnahagslegs hruns stærstu fyrirtækja landsins og hagkerfisins, er einnig tími til að efla rökhyggju og raunsæi á öllum sviðum.  Þjóðin þarf ekki á aðilum eða samtökum að halda sem ýkja og tala upp ímyndað mikilvægi sitt og verðmæti, hvorki á efnahagslega sviðinu né hinu siðferðislega (andlega, trúarlega eða hugarfarslega).  Slíta þarf hin óeðlilegu fjárhagstengsl ríkis og kirkju og spara þannig milljarða á ári hverju.  Þegar Þjóðkirkjan er orðin bara hin Evangelísk-Lúterska kirkja á Íslandi, rekin af eigin verðleikum og félagsmönnum sem ekki lengur yrðu skráðir sjálfkrafa við fæðingu eða skírn, heldur þegar þeir taka upplýsta ákvörðum við 16-18 ára aldurinn óski þeir þess, þá kæmi í ljós hinn raunverulegi stuðningur við hana.  Ég efast ekki um að hann yrði talsverður því þrátt fyrir guðsþrugl þá gerir kirkjan margt gott en ég efast ekki heldur um að hún myndi missa umtalsverðan fjölda félagsmanna og yrði að komast af án launa til presta sinna sem eru hærri en margir sérfræðimenntaðir læknar fá hjá ríkinu.   Hún yrði að reiða sig á eigin fætur í stað þess að mergsjúga ríkið og allan almenning.   Af öllum viðbrögðum þjóna hennar virðist Þjóðkirkjunni er þó alveg sama um þetta því þó að hún þykist vera sjálfstæð og vera ekki "ríkiskirkja" nýtur hún þess að  maka krókinn líkt og áhættufjárfestar á meðan vel árar og seilist í meira en hún á skilið svo lengi sem aðstaðan er fyrir hendi og flestir þegja.  Hún gefur ekki neitt eftir þó að sumir innan hennar viti órétt hennar.  Slíkt er ekki siðaðra manna siður, en líkt og Guðni Ágústsson fyrrverandi landbúnaðarráðherra sagði þegar hann var spurður að því hvað væri "kristilegt siðgæði" í Kastljósinu, þá virðist það einkennast helst að því "að vernda Þjóðkirkjuna".

Ólafur Stefánsson handboltakappi og heimspekipælari sagði nokkuð merkilegt í viðtali sínu við Evu Maríu í gærkveldi á RÚV.  Inntak orða hans var að valdafígúrur kæmust upp með slæma hluti á meðan fólk væri upptekið við afþreyingarefni ýmiss konar í stað þess að nýta tíma sinn til að öðlast þekkingu á þjóðfélaginu.  Hann sagðist frekar lesa Laxnes en að tala við hinn heimsfræga Djorkowitz handboltakappa. Þarna virðist mér að Ólafur vera að lýsa sinnuleysingjum þjóðfélagsins gagnvart pólitík og af mínum athugunum sýnist mér að hið sama eigi við um stóran hluta þjóðarinnar gagnvart trúmálum eða lífsskoðunarmálum.  Þjóðkirkjan nýtur þess að hafa alið upp margar kynslóðir Íslendinga (m.a. með valdi sínu á kennsluefni í trúarbragðafræði í skólum) sem hafa nær enga gagnrýna og hlutlæga þekkingu á hugmyndasögunni og tilurð trúarbragða eða þeim áhrifum sem órökræn trúarhugsun getur haft á gjörðir manna.  Fólk veit almennt t.d. ekkert um húmanisma og sáralítið um Upplýsinguna.  Í þessum málum ríkir nær algert naívitet í landinu og fólk lætur mata sig á Trúarjátningunni og Faðir vorinu líkt og heiladauðir svefngenglar, löngu eftir að afsökunin um eðlilega trúgirni í æsku er runnin út. 

Er ekki kominn tími til að stoppa þessum svefngengilshætti á öllum sviðum mannlífsins?  Er ekki kominn tími til að stefna svolítið hærra og um leið mannlegar?  Er ekki kominn tími til að hætta að láta mata okkur af barnalegum hugmyndum í pólitík, efnahagsmálum, heilsufræðum kuklara og aldagamalli hugsanalögreglu í nafni guða frá botni Miðjarðarhafs þar sem mönnum blæðir reglulegar og meira en víðast annars staðar allt frá uppfinningu þessa gerræðislegu stjórnkerfa?  Þjóðin á nú að segja nei takk við þessu og taka upp ábyrga siðferðisstefnu byggða á velvilja, mannvirðingu, ábyrgð, raunsæi og faglegri þekkingu.

 

Ungt fólk þingaði um málefni kirkjunnar

Nauðsynlegur aðskilnaður trúarbragða og stjórnmála

Myndskeiðið hér að neðan sýnir hvers vegna trúarbrögð og stjórnmál fara ekki saman og þ.a.l. hvers vegna trúarbrögð eiga ekki að njóta ríkisverndar. 

Konan sem hér situr fyrir svörum kýs McCain og Palin því að þau standa fyrir trú hennar burt séð frá stjórnmálastefnu þeirra.  Fyrir henni eru stjórnmálin aukaatriði.  McCain mun gera það rétta því hún telur að hann treysti á guð.  Hún trúir því blint að guð muni leiðbeina honum og þannig liggi hagsmunir hennar og McCain saman.  Hún hefur tekið sér varanlegt frí frá því að hugsa fyrir sig sjálfa í trausti þess að ímynduð vera á himnum beini öllu í réttan farveg.  Þannig afsalar hún sér í raun sjálfstæði sínu og því að vera hugsandi manneskja, án þess að gera sér grein fyrir því.  Slíkur er máttur trúarinnar.   Næsta vor munu þúsundir íslenskra barna játa því að gera "Jesú að leiðtoga lífs síns" við altari trúarlegra ferminga.  Að hvaða leyti á barnið að takmarka leiðtogahlutverk Guðs og Jesú?